Khim Phon

ការចែករំលែកសម្រាប់ឆ្នាំ២០១៩ លេខ០០៣…………………………………………………………………………………………
ឆ្លងតាមបទពិសោធន៍ការងារជាង២០ឆ្នាំ ខ្ញុំបានសង្កេតឃើញថាបុគ្គលិកម្នាក់ៗតែងតែបានឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលទាំង៣នេះ៖ 
ដំណាក់កាលទី១ (បទពិសោធន៍១-៥ឆ្នាំ) ចូលចិត្តសិក្សាពីរបៀបដឹកនាំពីអ្នកដ៏ទៃ ចង់ធ្វើខ្លួនឳ្យក្លាយជាអ្នកដឹកនាំម្នាក់ ឆាប់ទទួលយកការងារដោយមិនសូវគិតពីផលប៉ះពាល់ ចូលចិត្តធ្វើឳ្យការងារមានសម្ពាធខ្លាំង ឆាប់សប្បាយជាមួយសមិទ្ធិផលរបស់ខ្លួន ចូលចិត្តធ្វើជាអ្នកគិតច្រើននិងរវល់ខ្លាំង របៀបនៃធ្វើការបែបបញ្ជាច្រើនជាងពិភាក្សា និងចង់ឳ្យមានការលើកទឹកចិត្តពីដ៏ទៃច្រើន។ 
ដំណាក់កាលទី២ (បទពិសោធន៍៥-១០ឆ្នាំ) ចង់ប្រើប្រាស់បទពិសោធន៍ដែលខ្លួនមាន ចង់កំណត់នូវគោលដៅច្បាស់លាស់ក្នុងការងារ ចូលចិត្តសិក្សាពីបរិស្ថានជុំវិញ ចូលចិត្តគិតពីផលប៉ះពាល់ក្រោយការសម្រេចចិត្ត ប្រើប្រាស់ទឹកចិត្តច្រើនក្នុងការយល់ពីអ្នកដ៏ទៃ ចង់ឃើញសមិទ្ធិផលការងារល្អសំរាប់ការលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯង មានទស្សនៈវិស័យវែងឆ្ងាយ និងមានមហិច្ឆតាខ្ពស់។ 
ដំណាក់កាលទី៣ (បទពិសោធន៍១០ឆ្នាំឡើង) ចូលចិត្តមើលភាពខ្លាំងរបស់មនុស្ស ចូលចិត្តបែងចែកឬផ្ទេរការងារអោយអ្នកដ៏ដៃ ចូលចិត្តរៀបចំនិងបង្កើតផែនការឳ្យគេធ្វើ មិនសូវមានការចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំង…

ការចែករំលែកសម្រាប់ឆ្នាំ២០១៩លេខ០០២ …………………………………………………………………………………………
ទស្សនផ្ទាល់ខ្លួន “ទំនួលខុសត្រូវរបស់បុគ្គលិកធំបំផុតគឺលាឈប់ពីការងារស្របពេលដែលថៅកែមិនអាចលាឈប់ពីក្រុមហ៊ុនបាន”
ជាទូទៅក្រុមហ៊ុនមួយរីកចម្រើនទៅបានអាស្រ័យទៅលើសមត្ថភាពរបស់បុគ្កលិកការតាំងចិត្តខ្ពស់និងការចូលរួមចាប់ពីថ្នាក់ក្រោមរហូតដល់ថ្នាក់កំពូលលុះពេលក្រុមហ៊ុនទទួលបានភាពជោគជ័យគ្មានបុគ្គលណាម្នាក់អាចនិយាយបានថាក្រុមហ៊ុនជោគជ័យដោយសារតែខ្ញុំបានឡើយគឺត្រូវនិយាយថាក្រុមហ៊ុនទទួលបានភាពជោគជ័យគឺដោយសារយើងទាំងអស់គ្នា។
ខាងក្រោយនេះគឺជាការពន្យល់អំពីទំនួលខុសត្រូវផ្សេងគ្នារវាងបុគ្គលិកនិងថៅកែ៖ បុគ្គលិកៈដើម្បីចង់បង្ហាញដល់ថៅកែឱ្យមានភាពជឿជាក់មកលើខ្លួននិងផ្តល់នូវទំនុកចិត្តកាន់តែខ្លាំងបុគ្កលិកអាចនិយាយថា “បើខ្ញុំធ្វើមិនបានខ្ញុំសុខចិត្តដើរចេញ” ពាក្យទាំងនេះពេលបានស្តាប់ហើយហាក់ដូចជាបានធ្វើឱ្យថៅកែពេញចិត្តខ្លាំងដោយយល់ថាបុគ្គលិកម្នាក់នេះគាត់ហ៊ានសុីហ៊ានសងប៉ុន្តែការហ៊ានសុីហ៊ានសងបែបនេះគឺពិតជាធ្វើឱ្យថៅកែទទួលរងនូវការលំបាកគ្រប់បែបយ៉ាងក្រោយពេលបុគ្គលិកចាកចេញពីក្រុមហ៊ុនបាត់។ពាក្យមួយឃ្លាដ៏ត្រឹមត្រូវដែលបុគ្គលិកគ្រប់រូបគួរប្រើដើម្បីបង្ហាញអំពីទំនួលខុសត្រូវពិតប្រាកដគឺ “ខ្ញុំចូល…

ប្រសិនបើអ្នក......
- គិតត្រូវ ធ្វើខុស ជួបរៀមច្បងដើម្បីសុំបទពិសោធន៍
- គិតខុស ធ្វើត្រូវ ជួបពេទ្យផ្លូវចិត្តដើម្បីពិភាក្សា
- គិតខុស ធ្វើខុស ជួបព្រះសង្ឃដើម្បីស្រោចទឹក
- គិតត្រូវ ធ្វើត្រូវ ជួបឃឹម ផុន ដើម្បីបន្តដំណើរទៅមុខ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងផ្តើមចេញពីការគិតទាំងអស់ មុនសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីមួយអ្នកត្រូវគិតឱ្យបានច្បាស់លាស់ ទាំងផលវិជ្ជមាន និងផលអវិជ្ជមាន។ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើដោយមិនបានគិតទុកមុន ប្រៀបបានការធ្វើដំណើរក្នុងរយៈផ្លូវដ៏សែនឆ្ងាយ ដោយមិនដឹងថាតើត្រូវឈប់សម្រាកនៅកន្លែងណា? ទីបំផុតអ្នកនឹងបាត់បង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងសូម្បីតែក្តីសុបិនរបស់អ្នកផ្ទាល់។  មនុស្សស្ទើរតែទាំងអស់ តែងតែចង់បាននូវសេចក្តីសុខ និងសុភមង្គលក្នុងគ្រួសារទោះបីស្ថិតនៅក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ ប៉ុន្តែក្រោយពេលបានសេចក្តីសុខហើយ ការថែរក្សាហាក់ដូចជាមិនបានល្អប្រសើរឡើយ ពីព្រោះតែភាពជ្រុលនិយម និងមោទនភាពក្នុងបច្ចុប្បន្នកាល។  #វិបត្តិគ្រួសារ_ប្រៀបបានបន្លា_ក្នុងកែវភ្នែក

ការចែករំលែកសម្រាប់ឆ្នាំ២០១៩លេខ០០១ …………………………………………………………………………………………
ទស្សនផ្ទាល់ខ្លួនចំពោះការពង្រឹងគុណភាពអប់រំ! គុណភាពអប់រំគឺស្ថិតនៅចន្លោះការរៀបចំកម្មវិធីសិក្សានិងការអនុវត្តន៍កម្មវិធីសិក្សា។
ជាការពិតការងារអប់រំត្រូវការពេលវេលានិងការចូលរួមពីផ្នែកពាក់ព័ន្ធដូចជាសាលារៀនសិស្សានុសិស្សគ្រួសារនិងសង្គមប៉ុន្តែការរៀបចំកម្មវិធីសិក្សានិងអនុវត្តន៍កម្មវិធីសិក្សាគឺជាចំណុចចាប់ផ្តើមមួយដ៏សំខាន់ដើម្បីធានាបានគុណភាពអប់រំនិងឈានដល់ការមានប្រភពធនធានមនុស្សសម្រាប់បំពេញតម្រូវការការងារក្នុងសង្គមទាំងមូល។
ការៀបចំកម្មវិធីសិក្សាមួយឱ្យបានល្អគឺត្រូវផ្តើមចេញពីការជជែកគ្នារវាងផ្នែកចំណេះទូទៅ (K-12) ផ្នែកឧត្តមសិក្សា (University) និងសហគ្រាស/ក្រុមហ៊ុន (Industrial) ដោយតំរូវឱ្យអ្នកបង្កើតគោលនយោបាយអប់រំ (Policy Makers) ដឹងច្បាស់អំពីតំម្រូវការទីផ្សារដំណើរការនៃការបណ្តុះបណ្តាល/អប់រំសិស្សានុសិស្សចាប់តាំងពីកំរិតមូលដ្ឋានរហូតដល់ឧត្តមសិក្សានិងការវិវឌ្ឍន៍ជាសកល។

មានកម្មវិធីសិក្សាល្អនៅមិនទាន់ធានាបានគុណភាពប្រសិនបើការអនុវត្តរបស់បុគ្គលិកគ្រូបង្រៀនមិនបានត្រឹមត្រូវ។បុគ្គលិកគ្រូបង្រៀនគឺជាអ្នកផលិតគុណភាពស្របពេលមានសម្ភារឧបន្ទេសគ្រប់គ្រាន់ទទួលបានការបណ…

គោលដៅសម្រាប់ឆ្នាំ២០១៩របស់លោក ឃឹម ផុន 1. ថែរក្សាសុខភាពឱ្យកាន់តែរឹងមាំ 2. ផ្តល់សេចក្តីសុខនិងសុភមង្គលជូនគ្រួសារបន្ថែមទៀត 3. ជំរុញឱ្យមានភាពរីកចម្រើនក្នុងការងារបច្ចុប្បន្ន 4. បន្តការសិក្សាថ្នាក់បណ្ឌិតអប់រំ 5. ចូលរួមការងារសង្គមឱ្យបានកាន់តែច្រើន 6. បន្ថែមការចែករំលែកចំណេះដឹងដល់អ្នកជំនាន់ក្រោយ

ពាក្យចាស់មួយឃ្លាពោលថា"សន្សឹមៗកុំបំបោល ក្រែងពុំដល់ដូចប្រាថ្នា"

ការធ្វើដំណើរទៅមុខឱ្យលឿនគឺជាចំណុចវិជ្ជមានរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ប៉ុន្តែសួរថាពិតជាអាចទៅដល់គោលដៅមុនគេមែនទេ? ចម្លើយនៅមិនទាន់ឆ្លើយបាននៅឡើយ ដោយសារផ្លូវដើរឆ្ពោះទៅរកគោលដៅនោះ វាអាចនឹងប្រឈមជាមួយឧបសគ្គជាច្រើនដែលអ្នកមិនទាន់បានដឹង ជាពិេសសអ្នកពុំទាន់ប្រាកដខ្លួនឯងថាជាផ្លូវខុសរឺត្រូវនៅឡើយ។

ការដើរទៅមុខលឿន ប៉ុន្តែដើរខុសផ្លូវគឺជាហេតុនាំឱ្យមានភាពបរាជ័យ និងមានការខាតបង់ទាំងពេលវេលា និងធនធានផ្សេងៗ។ ថ្វីបើអ្នកដើរយឹតៗ ប៉ុន្តែដើរចំផ្លូវទៅរកគោលដៅ វាពិតជាអាចធ្វើឱ្យអ្នកចំណេញពេលវេលា និងកំលាំង ហើយអាចនាំអ្នកទៅដល់គោលដៅមុនគេថែមទៀត។

ដូច្នេះខ្ញុំអាចនិយាយបានថា "ការធ្វើដំណើរទៅមុខលឿនរឺយឺតមិនសំខាន់ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះគឺការទៅដល់គោលដៅរបស់អ្នក" ៕